مدل‌های مبتنی بر ابزار سرمایه‌ای به طور کلی در دو گروه اصلی قرار می‌گیرند. گروه نخست شامل جذب منابع از طریق صاحبان سهام شرکت‌هاست که معمولاً با روش‌هایی مانند افزایش سرمایه انجام می‌شود. گروه دوم، تأمین بخشی از سرمایه اولیه از طریق پذیره‌نویسی عمومی است که یکی از رایج‌ترین مسیرهای مورد استفاده شرکت‌ها محسوب می‌شود.
با تصویب قانون توسعه ابزارها و نهادهای مالی، ساختاری تازه در کنار شرکت‌های سهامی شکل گرفت که امکان تنوع‌بخشی به روش‌های جذب سرمایه را ایجاد کرد. از مهم‌ترین مزایای این ساختار می‌توان به کاهش ریسک سرمایه‌گذاری به دلیل وجود ارکان نظارتی و همچنین کوتاه‌تر شدن زمان تأمین منابع از طریق انتشار واحدهای سرمایه‌گذاری جدید یا تکمیل سرمایه ثبت‌شده اشاره کرد؛ مزیتی که در مقایسه با روند زمان‌بر افزایش سرمایه، سرعت عمل بسیار بالاتری را فراهم می‌آورد.